Śpiew rzekotki drzewnej
Czerwiec jest miesiącem, w którym jeszcze możemy usłyszeć chóralne śpiewy naszego najgłośniejszego krajowego płaza – rzekotki drzewnej (Hyla arborea). Choć jest bardzo hałaśliwa, to należy do jednych z najmniejszych płazów w Europie.
Długość jej ciała zazwyczaj nie przekracza 5 centymetrów, a najcięższe samice ważą zaledwie 15 gramów. W połączeniu z dość jaskrawym, choć doskonale maskującym wśród liści zielonym kolorem sprawia to, że rzekotka jest niezwykle trudna do zauważenia w naturalnym środowisku. Dodatkowym utrudnieniem jest fakt, że potrafi ona swoją barwę zmieniać – przez żółć i brąz do prawie czerni - co zajmuje jej zazwyczaj około 20 minut. Niezmienną cechą jest natomiast ciemna smuga biegnąca od nozdrzy, poprzez oko i błonę bębenkową, kończąca się w biodrach i tworzącą tak zwaną „zatokę biodrową”. Charakterystyczne dla rzekotki są przylgi na końcach palców, które umożliwiają jej wspinanie się nawet po pionowych powierzchniach.
Podczas pory godowej, trwającej zazwyczaj od maja do czerwca, samiec rzekotki ukazuje swój worek rezonansowy. To właśnie ten narząd służy mu do zwabiania samic i okazywania dominacji nad innymi samcami, z którymi dzieli zbiornik wodny. Na miejsce swojego rozrodu gatunek ten wybiera zazwyczaj powierzchniowo małe i zarośnięte wody stojące, często wysychające w porze letniej. Samica dokonuje wyboru samca na podstawie kilku jego cech: głosu oraz wybarwienia worka rezonansowego i pręgi wzdłuż ciała. Samica składa według różnych źródeł od kilkudziesięciu do nawet kilku tysięcy jaj w postaci pakietów mających mniej więcej wielkość orzecha włoskiego. Wylęgające się z nich kijanki osiągają długość ciała dorównującą dojrzałym osobnikom i przeobrażają się w postać dorosłą po upływie około 90 dni.
Poza sezonem rozrodczym rzekotki spędzają czas na roślinach (często drzewach i krzewach) preferując siedliska wilgotne i mokre, jak łęgi i olsy w dolinach rzecznych, ale również parki, sady czy ogrody. Występują pospolicie w całym kraju.
Rzekotka drzewna jest gatunkiem objętym ochroną ścisłą, a także znajdującym się w IV Załączniku Dyrektywy Siedliskowej. Głównym zagrożeniem dla tego gatunku jest zanik odpowiednich siedlisk, szczególnie niewielkich zbiorników wodnych służących do rozrodu. Pomóc im możemy chroniąc i tworząc dogodne rzekotkom miejsca, aby nigdy nie zamilkł ich chór w ciepłe, późnowiosenne noce.
